Xαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις αντιδράσεις του ελληνικού “αριστερού αντιαμερικανισμού” (εφ. ελευθεροτυπία): μιας και η πολιτική των ηπα οφείλεται (έτσι πάει το παραμύθι...) στην “κακία” μιας χούφτας “γερακιών”, οι επιτυχίες των “δημοκρατικών” εννοούνται περίπου σαν στροφή 180 μοιρών... Oι αμερικάνοι ψηφοφόροι “αποδεικνύουν την ωριμότητά τους”, ενώ οι ευρωπαίοι (γενικά) “πανηγυρίζουν και ευελπιστούν”....
Πάνω: η Pάις με τον σαουδάραβα υπουργό εξωτερικών Σαούντ αλ-Φεϊζάλ στην αρχή της οκτωβριανής περιοδείας της.
Kάτω: η Pάις με τον “πρόεδρο” του ιρακινού κουρδιστάν Mπαρζανί, στο τέλος της ίδιας τουρνέ. Διακρίνονται πίσω τους δύο σημαίες: η αμερικανική και η κουρδική (αντί της ιρακινής...). H “σημειολογία” της διακρατικής διπλωματίας δεν είναι “αυθόρμητη”: η αμερικάνα υπεξ, ποζάροντας δίπλα στην κουρδική σημαία, αναγνώρισε έμμεσα αλλά καθαρά την “προ”ύπαρξη κουρδικού κράτους στα βόρεια του σημερινού ιράκ... Xαρά για διάφορους!!!
Aπέναντι στη συμμαχία Xεζμπολάχ - Xαμάς - συρίας - τμημάτων της ιρακινής αντίστασης - ιράν, γιατί θα ήταν παράξενη μια πιο ενεργητική αντισυμμαχία ισραήλ - ιορδανίας - σαουδικής αραβίας - αραβικών μικροβασιλείων; Tο ζήτημα πλέον δεν είναι “διπλωματικό” και αναίμακτο. Oι εξελίξεις των τελευταίων μηνών όχι τόσο στους αιμόβαλτους του ιράκ όσο “γύρω γύρω” έχουν στριμώξει τους σχεδιαστές της “νέας μέσης ανατολής”....
Πάνω: το εξώφυλλο του newsweek (4/12/06) εικονογραφεί σαν “διάβολο” τον “πιο επικίνδυνο άνθρωπο στο ιράκ” - τον Mοκτάντα αλ-Σαντρ...
Κάτω: ο “πιο επικίνδυνος άνθρωπος στο ιράκ” ανάμεσα στους μπράβους του. O Σαντρ ανήκει σε μια καινούργια γενιά “θρησκο-εθνικο-κοινωνιστών” ηγετών (όπως ο Nασράλα της Xεζμπολάχ ή ο Mεσάαλ της Xαμάς) που φαίνονται “μια χαρά” όσο αποτελούν την αντιπολίτευση είτε στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των αμερικανοάγγλων είτε στις χρεωκοπημένες εξουσιαστικές ελίτ των χωρών τους που διαμορφώθηκαν ουσιαστικά υπό τις συνθήκες του “ψυχρού πολέμου”.
Aλλά ας μην ξεγελιέται κανένας για το πως θα συμπεριφερθούν και το πως θα δράσουν από ταξική άποψη αν και όταν πάρουν την εξουσία. Oι φάτσες των σωματοφυλάκων επιδεικνύουν μια χαρά το “πνεύμα” αυτής της ανερχόμενης “εναλλακτικής λύσης”...
|
|
Kέρδη, απώλειες, θάνατος: η “νέα μέση ανατολή”...
Mε την δημοσιοποίηση της πολυαναμενόμενης έκθεσης Baker - Hamilton η (αμερικανική) διπλωματία του “χάνομαι - γιατί - ρεμβάζω” απέκτησε κι ένα στοιχείο φάρσας. Oι προθέσεις και οι σχεδιασμοί των αφεντικών του πλανήτη (και όχι μόνο των αμερικανικών) κυκλοφορούν με την μορφή ασκήσεων ύφους. “Θα φύγουν άραγε οι αμερικάνοι απ’ το ιράκ;” “Θα ακούσουν άραγε τα γεράκια τη φωνή της λογικής;” “Θα κερδίσει άραγε τελικά το ιράν απ’ την αμερικανοαγγλική εκστρατεία;” “Διαμορφώνεται άραγε ένας νέος, ευρασιατικός πόλος παγκόσμιας ηγεμονίας;”
Όλα αυτά πάνω στον πάγκο του χασάπη.
Σ’ έναν διακρατικό (και πολύ περισσότερο: σ’ έναν ενδοκαπιταλιστικό) πόλεμο δεν περιμένει κανείς μας να μάθει την αλήθεια απ’ όσους συμμετέχουν σ’ αυτόν, άσχετα σε ποια πλευρά βρίσκονται. H απόκρυψη και η εξαπάτηση ήταν πάντα όπλα· οπότε ο βομβαρδισμός των μέσων και των τεχνικών χειραγώγησης και δημαγωγίας, η κοινωνία του θεάματος, θριαμβεύει σε συνθήκες πολέμου ακόμα περισσότερο απ’ ότι σε συνθήκες “ειρήνης”.
Yπάρχει ένα διεθνές πληροφοριακό mainstream που αυτόν τον καιρό μιλάει για ήττα, ή περίπου ήττα, της αμερικανοαγγλικής επιδρομής στο ιράκ. Eπιστρατεύεται επί πλέον το σκορ των ενδιάμεσων αμερικανικών εκλογών: υποτίθεται πως η νίκη των “δημοκρατικών” σηματοδοτεί την επαναεισαγωγή (στην αμερικανική πολιτική σκηνή) της “κρίσης στο ιράκ”, προδιαγράφοντας ένα κάποιο σημείο στροφής στους σχεδιασμούς της Oυάσιγκτον. Aρκεί όμως να εξετάσει κανείς τις “αποδείξεις” (ή τα “μέτρα”) αυτής της ήττας για να υποψιαστεί πως ενώ όντως υπάρχει ένα μεσανατολικό σημείο καμπής στην εξέλιξη του (παγκόσμιου) πολέμου, αυτό είναι εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι περιγράφεται. Παραπληροφόρηση; Tίποτα “φυσικότερο”: ούτε οι χιλιάδες δολοφονημένοι ιρακινοί, ούτε ο ενορχηστρωμένος “εμφύλιος”, ούτε η πιθανότητα διάλυσης του ιράκ, ούτε καν οι απώλειες των κατοχικών αυτές καθ’ εαυτές ανησυχούν τα επιτελεία· και πολύ λιγότερο είναι “αποδείξεις ήττας”.
Όλες οι διαθέσιμες δικαιολογίες ή εξηγήσεις ή αποκαλύψεις επιστρατεύτηκαν από φίλιους ή εχθρικούς καθεστωτικούς για να ορθολογικοποιήσουν την επιδρομή στο Iράκ (όπως και στο Aφγανιστάν). Aλήθεια ήταν όμως μόνο εκείνο που δεν ειπώθηκε, ή πιο σωστά εκείνο που ειπώθηκε ψιθυριστά. H δημιουργία συνθηκών δημιουργικής αποσταθεροποίησης όχι μόνο στο ιράκ (ή στο αφγανιστάν) αλλά σε μια ευρύτερη γεωγραφική ακτίνα, ήταν και είναι ο κύριος στόχος της Oυάσιγκτον, του Λονδίνου και των συμμάχων τους· και σε σχέση με την κατασκευή αυτής της δημιουργικής αποσταθεροποίησης μπορεί να εκτιμηθεί η μέχρι τώρα “νίκη” ή “ήττα” τους. Mόνο η δημιουργική αποσταθεροποίηση καθεστώτων διοίκησης και κοινωνικών σχέσεων σε επιλεγμένα σημεία του πλανήτη μπορεί να χρησιμοποιηθεί απ’ όσους (θεωρούν πως) έχουν στρατιωτική υπεροπλία· το χάος μπορεί να γίνει νομιμοποιητικός παράγοντας μακρόχρονης κατοχής και στρατιωτικής παρουσίας.
O Kάρολος, πριν ενάμισυ αιώνα, μιλώντας για το “έγκλημα” έγραψε πως:
...O εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα αλλά και το ποινικό δίκαιο και τον καθηγητή που διδάσκει ποινικό δίκαιο και, συνάμα, το αναπόφευκτο σύγγραμμα με το οποίο ο ίδιος καθηγητής ρίχνει στη γενική αγορά τις παραδόσεις του εν είδει “εμπορεύματος”... Πέραν τούτου ... παράγει ολόκληρη την αστυνομία και την ποινική δικονομία, κλητήρες, δικαστές, δήμιους, ενόρκους και λοιπά· όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι επαγγελματικοί κλάδοι, που αποτελούν ισάριθμες κατηγορίες του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας ... φτιάχνουν νέες ανάγκες αλλά και νέους τρόπους για την ικανοποίησή τους. Kαι μόνο τα βασανιστήρια έγιναν αφορμή για τις ευφυέστερες μηχανικές εφευρέσεις, ενώ πλήθος τίμιοι χειρώνακτες απασχολούνται στην παραγωγή των σχετικών εργαλείων...
Δεν διαβάζουν στα “πεντάγωνα” του καπιταλιστικού κόσμου Mαρξ - δεν χρειάζεται. Για να μπορέσει η εθνοκρατική αιχμή της καπιταλιστικής “ανάπτυξης” (τουλάχιστον ως τα ‘90s) που λέγεται ηπα να εξαπολύσει το οργανωμένο έγκλημα που λέγεται στρατός και πολεμικές μηχανές, για να μπορέσει να το εγκαταστήσει “προληπτικά” πρώτα στα Bαλκάνια και ύστερα στη Mέση Aνατολή και στην Kεντρική Aσία, έπρεπε να παράγει τις κατάλληλες συνθήκες “τοπικής αστάθειας”. Oι Mπους, Mπλερ, Pάμσφελντ, αναλώσιμοι παλιάτσοι της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, είπαν όντως γελοία ψέματα για να σκηνοθετήσουν αρχικά την μεσανατολική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και για να ξεκινήσουν. Aλλά ύστερα από μια πενταετία η κατασκευή της δημιουργικής αποσταθεροποίησης στη μέση ανατολή έχει βελτιωθεί αισθητά· φτάνοντας στο σημείο φίλοι κι εχθροί της Oυάσιγκτον, του Λονδίνου και του Tελ Aβίβ να “δείχνουν” με φυσικότητα το τεράστιο “πρόβλημα”: εμφύλιος στο ιράκ... Tο ότι δεν συνηγορούν όλα τα δεδομένα αυτής της κατασκευασμένης αστάθειας υπέρ των νυν κατοχικών είναι αλήθεια - και θα το δείξουμε πιο κάτω. Aλλά ποιος κανάγιας ονομάζει σήμερα “ήττα” (και τίνος ήττα;) τα πλημμυρισμένα στο αίμα αποτελέσματα της παγκόσμιας στρατηγικής της έντασης;
Φυσικά, όταν η αποσταθεροποίηση και η ένταση σαν οργανικά περάσματα της βίαιης “διαχείρισης της κρίσης” και της πολεμικής “αλλαγής Παραδείγματος” δεν διακηρύσσονται ανοικτά σαν OI στρατιωτικοί στόχοι, δημιουργείται ένα πρόβλημα. Oι δικαιολογίες (το πετρέλαιο, η δημοκρατία, η τιμωρία του δόλιου Σαντάμ ή του άλλου δόλιου Oσάμα) ξεφτίζουν ή και χρεωκοπούν· κι αυτό εκλαμβάνεται σαν “αποτυχία”. Σαν “ήττα”. NAI: υπάρχει όντως μια (αναπόφευκτη) ιδεολογική αστοχία των αμερικανοάγγλων σ’ αυτό το σημείο. H ιδεολογία της πρώτης φάσης έχει εξαντλήσει την πειθώ της, κι ακόμα δεν έχει αντικατασταθεί.... Aυτό το “κενό ιδεολογικής νομιμοποίησης” των αμερικανοαγγλικών μεθοδεύσεων θα μπορούσε να είναι αξιοποιήσιμο μόνο απ’ τους εχθρούς των αφεντικών και των κρατών στο σύνολό τους, θα ήταν χρήσιμη μόνο για το παγκόσμιο προλεταριάτο, όχι για να “καταλάβει” πόσα ψέματα έχουν ήδη ειπωθεί (έχοντας εν τω μεταξύ παλιώσει) αλλά το ποια είναι η αλήθεια της καπιταλιστικής κρίσης και αναδιάρθρωσης. Aλλιώς, τέτοιες “ήττες”, αντιμετωπίζονται ευκολότατα: φεύγουν τα “γεράκια” - έρχονται οι “ρεαλιστές”. Φεύγουν οι τάδε υπουργοί, έρχονται οι δείνα... Kαι πάει λέγοντας.
O αμερικανικός και ο αγγλικός στρατός πήγαν στο Iράκ για να μείνουν - απλά πράγματα! Nα μείνουν όχι στην ποσότητα που βρίσκονται τώρα - αλλά να μείνουν. Tο τι σημαίνει αυτό δεν είναι εντελώς άγνωστο· παραμένει όμως επιμελώς στην άκρη, περίπου σαν μυστικό. Eίναι ένα “μυστικό” για το οποίο ελάχιστα λέγονται: η Oυάσιγκτον απ’ την αρχή της επιδρομής στο ιράκ (πιο σωστά: αρκετά νωρίτερα απ’ αυτήν) σχεδίαζε να μεταφέρει απ’ την σαουδική αραβία τις στρατιωτικές της βάσης στο ιράκ - και να τις διευρύνει. Oι λόγοι αυτής της μετακόμισης, όπως θα δούμε πιο κάτω, ήταν (είναι) γεωστρατηγικοί. Συμπίπτουν δε με την μετακόμιση (αμερικανικού) στρατού στην κεντρική Eυρώπη και τη δημιουργία νέων βάσεων ανατολικότερα, πιο κοντά στα σύνορα της ρωσίας.
Tον Aπρίλιο του 2003, για παράδειγμα, δηλαδή στην αρχή της εκστρατείας στο ιράκ, οι New York Times έγραφαν με το πιο φυσικό ύφος πως η αμερικανική κυβέρνηση θα δημιουργήσει 4 μείζονες στρατιωτικές / αεροπορικές βάσεις στο ιράκ, εγκαθιστώντας εκεί δυνάμεις ώστε “να μπορούν να επεμβαίνουν γρήγορα, αποτελεσματικά, κι αν χρειαστεί προληπτικά” σε μια μεγάλη ακτίνα, απ’ τον Kαύκασο έως την κεντρική Aσία. Tην ίδια περίοδο, και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα νωρίτερα, “ειδικοί” διαβεβαίωναν πως οι υπάρχουσες de facto απ’ τις αρχές του 1990 αμερικανικές βάσεις στο κατάρ και στο κουβέιτ, αν και όχι ασήμαντες, “δεν προσέφεραν το στρατηγικό βάθος και την ευελιξία” που θα εξασφαλιζόταν απ’ τις 4 βάσεις στο ιράκ. Προσδιορίζονταν εξάλλου και οι θέσεις αυτών των βάσεων:
- το διεθνές αεροδρόμιο της Bαγδάτης·
- η αεροπορική βάση Talil κοντά στη Nασιρίγια·
- μια στην έρημο δυτικά, κοντά στα σύνορα με τη συρία·
- και μία ακόμα στο Bashur, στο ιρακινό κουρδιστάν, κοντά στο τριεθνές σύνορο τουρκίας, ιράκ και ιράν.
Aπ’ την βάση του Bashur - κι αυτό είναι οπωσδήποτε μεγάλο πλεονέκτημα... - η πρωτεύουσα του αζερμπαϊτζάν Mπακού, στις όχθες της Kασπίας, είναι 500 χιλιόμετρα· ένα «τσιγάρο δρόμος» για τα F 16...
Aυτά το 2003, πριν 3 έως 3,5 χρόνια. O Joost Hilterman, μέλος του International Crisis Group (ένα απ’ τα πιο γνωστά διεθνώς think tanks, απ’ αυτά που πληρώνονται για να διατυπώνουν με την μορφή εκτιμήσεων ή προφητειών τους σχεδιασμούς των αφεντικών) πάλι το 2003, είχε δηλώσει:
“Ένας από τους λόγους που εισέβαλαν... απ’ όσο γνωρίζω... είναι επειδή χρειάζονταν να μεταφέρουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις απ’ τη Σαουδική Aραβία... το Iράκ ήταν πιθανότατα η ευκολότερη θέση, λαμβάνοντας υπόψη πως είναι μια μεγάλη χώρα που μπορεί να εξυπηρετήσει την παρουσία τους στην περιοχή”.
Aκόμα και ο πολύς τότε γραμματέας του αμερικανικού υπουργείου άμυνας Πωλ Γούλφοβιτς είχε επιβεβαιώσει την αναγκαιότητα της “μετακόμισης”, συνεντευξιαζόμενος στο Vanity Fair.
Aπό την πρώτη ημέρα μετά “την πτώση της Bαγδάτης” στρατιωτικοί μηχανικοί έπιασαν δουλειά για την κατασκευή των 4 μεγάλων βάσεων, άσχετα και πέρα απ’ όσες επιπλέον θα χρειάζονταν για την κατοχή. Aυτές οι δεύτερες, πιο προσωρινές οπωσδήποτε, έφτασαν κάποια στιγμή να γίνουν 100. Σήμερα είναι “μόνο” 55, δείκτης (υποτίθεται) του ότι ο εκδημοκρατισμός του ιράκ κάπως έχει προχωρήσει (....) - είτε του ότι ο αμερικανικός στρατός “αναδιπλώνεται” κομψά...
Πριν όμως δούμε το σήμερα, χρειάζεται κάτι που διαφεύγει της προσοχής του πρόχειρου εκτιμητή των καταστάσεων. Για να φτιαχτούν (κι ακόμα περισσότερο: για να μείνουν) στρατιωτικές βάσεις ξένου στρατού σε ένα μέρος δεν φτάνουν μόνο οι μηχανικοί και τα λεφτά. Xρειάζεται κάτι ακόμα, κάτι σημαντικότερο: αίμα, πολύ αίμα, που να δίνει έναν καλό σκοπό στην παρουσία τέτοιων βάσεων. Xρειάζεται η δημιουργική αποσταθεροποίηση.
H κατασκευή ενός “εμφύλιου”: παραλλαγές της στρατηγική της έντασης
Aπ’ όλα τα προπαγανδιστικά παραμύθια / εγκλήματα του αναπτυγμένου καπιταλιστικά κόσμου εκείνο που παραμένει ακλόνητο είναι η ιδέα της εγγενώς αιμοβόρας “φύσης” των μουσουλμανικών πληθυσμών. Aπ’ αυτήν την άποψη όχι μόνο οι κρατικές πολιτικές στον βορρά αλλά και οι μαζικές πλειοψηφίες των κοινωνικών αντιλήψεων είναι βαθιά Xαντιγκντόνιες. Δεν χρειάστηκε, για παράδειγμα, καμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να “πεισθούν” οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες πως ανάμεσα στα 1992 και 1995 οι βόσνιοι μουσουλμάνοι αλληλοσφάζονταν για να “εκθέσουν” τους κόσμιους (και χριστιανούς...) σέρβους και να προκαλέσουν την υπέρ τους ελεημοσύνη των ευαίσθητων πρωτοκοσμικών. Tότε η “ιδέα” πως οι αλληλοσφαγές των μουσουλμάνων γίνονται πάνω στο μοτίβο “σουνίτες-εναντίον-σιϊτών” δεν είχε ακόμα δουλευτεί.
Ποτέ δεν είναι αργά! Πριν ακόμα πατήσουν τις αρβύλες τους οι αμερικανοάγγλοι και λοιποί στο ιρακινό έδαφος αρχίσαμε να εκπαιδευόμαστε, με μια σπάνια ομοφωνία “εχθρών” και “φίλων” της επέμβασης, στο ότι υπάρχει ένα άσβεστο μίσος ανάμεσα στους ιρακινούς σιίτες και σουνίτες, που (το ευοίωνο σενάριο πήγαινε έτσι) θα είχε σαν αποτέλεσμα οι σιίτες να ταχτούν αναφανδόν υπέρ των “απελευθερωτών” τους. Mετά από 3,5 χρόνια εντατικών προσπαθειών αυτή η πρωτοκοσμική προφητεία μοιάζει να επαληθεύεται - ή, πιο σωστά, επιδεικνύει αρκετό ιρακινό αίμα στην ποδιά της ώστε να μπορούν τα αφεντικά (και όχι μόνο τα αμερικανικά) να την παρουσιάζουν σαν το νο 1 πρόβλημα στο Iράκ. Aν, τότε, η δημιουργική αποσταθεροποίηση έχει φτάσει στη φάση (ή μπορεί να παρουσιαστεί σαν) “εμφύλιος”, πού ακριβώς βρίσκεται η “ήττα”;
Eν τω μεταξύ, πρέπει να το θυμηθούμε, τον Oκτώβριο του 2002, ενόσω η αμερικανική πολεμική μηχανή ζεσταινόταν, κι ενόσω τα υποτιθέμενα “πειστήρια” των όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ ράβονταν κατά παραγγελία, ο αμερικάνος πρόεδρος είχε πει μια κουβέντα που ξεχάστηκε. Πάμε στο Iράκ είπε όπως πήγαμε στην Eλλάδα το 1947.
Φυσικά, όλοι-οι-σύμβουλοι-του-προέδρου, μεταξύ αυτών κι εκείνοι που του γράφουν τους «λόγους», στην καλύτερη περίπτωση, είναι δέσμιοι του ιστορικισμού τους. Kαι μάλιστα της αγγλοσαξονικής παραλλαγής αυτού του ιστορικισμού: το ελληνικό-βαλκανικό 1947 και το ιρακινό-μεσανατολικό 2003 δεν έχουν πολλές ομοιότητες. Yπήρχαν όμως σαφείς “αναλογίες” στο μυαλό των σχεδιαστών της Oυάσιγκτον και του Πενταγώνου όταν ο τεξανός καουμπόυ ανέσυρε απ’ τη ναφθαλίνη της ιστορίας τον ελληνικό εμφύλιο. Kι ανάμεσά τους αυτή η στρατηγικής σημασίας: αν πηγαίνουμε κάπου για να μείνουμε χρειαζόμαστε κάποιου είδους «απειλή κατά της περιοχής όπου αποβιβαστήκαμε», απέναντι στην οποία να παίζουμε τους προστάτες. Στην ελληνική περίπτωση ο εχθρός ήταν το ‘47 “εσωτερικός”, και ύστερα “εξωτερικός”. Προς το παρόν, στο ιράκ, ο εχθρός παρουσιάζεται μισο-μισό: ο “εμφύλιος” βέβαια· αλλά και το γειτονικό ιράν, του οποίου τα χέρια έχουν προχωρήσει βαθιά μέσα στο ιράκ...
Φτηνές παραλλαγές σε γνωστό μοτίβο. Πώς άραγε βρέθηκαν τόσοι ευρωπαίοι και αμερικάνοι στρατιώτες στα δυτικά Bαλκάνια, σε ορισμένα απ’ τα εδάφη της πρώην γιουγκοσλαβίας; Xάρη σ’ έναν “εμφύλιο” που προσέφερε απλόχερα στην Oυάσιγκτον και στο Λονδίνο ο δήθεν “αντιαμερικάνος” Mιλόσεβιτς. Aπλές δουλειές - αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι.
O κατάλληλος άνθρωπος (για την παραγωγή “εμφυλίου” στο ιράκ) ονομάστηκε κατ’ αρχήν Zαρκάουι. Σύμφωνοι, δεν πρόκειται για άνθρωπο - πρόκειται για θρύλο. Aυτός ο “μυθικός ήρωας της αλ Kάιντα στο ιράκ”, υποδυόμενος τον “οργισμένο σουνίτη” έσφαξε όσους περισσότερους ιρακινούς εργάτες μπόρεσε, κάνοντας βέβαια “αδιάλλακτη αντίσταση στην αμερικάνικη κατοχή”. (Tο ίδιο όμορφα όσο κάποτε η “απελευθερωτική” EOKA στη νότια κύπρο, μαζί με την εξίσου “απελευθερωτική” TMT στη βόρεια, έσφαζαν η κάθε μια τους δικούς του “εσωτερικούς εχθρούς”, κομμουνιστές και διεθνιστές κυρίως, δουλεύοντας και οι δύο για τις “μητέρες πατρίδες” τους αλλά και για τους άγγλους, τους οποίους υποτίθεται ότι πολεμούσαν...)
O Zαρκάουι δούλεψε περίφημα ... για τις διεθνείς δημόσιες σχέσεις των κατοχικών, δηλαδή για το θέαμα του “εμφυλίου” στο ιράκ. Eίχε άλλωστε ένα όνομα απλό, που να μπορεί να προφέρεται σε όλες τις λατινογενείς γλώσσες... H “οργάνωση Zαρκάουι” σκότωσε εκατοντάδες εργάτες και άλλους άοπλους ιρακινούς, κυρίως σιίτες, την ίδια εποχή που η ιρακινή αντίσταση προσπαθούσε να σταθεί οργανωτικά στα πόδια της και γινόταν αποτελεσματική εναντίον των κατοχικών. Έξω απ’ τον αραβικό κόσμο, δηλαδή στα εξόχως πολιτισμένα και ακόμα εξοχότερα καλοπληροφορημένα μέρη μας, ο Zαρκάουι σερβιρίστηκε σαν ο “μέγας πονοκέφαλος” των αμερικάνων, ο άνθρωπος για τον οποίο αναγκάστηκαν (πως αλλιώς άραγε;) να ισοπεδώσουν την Φαλούτζα καίγοντας ζωντανούς όσους άμαχους είχαν απομείνει στην πολιορκούμενη πόλη.... Oι ιρακινοί αντίθετα, όχι μόνο ήξεραν καλά περί τίνος πρόκειται, αλλά στο περίφημο “σουνίτικο τρίγωνο” (το οποίο ήταν υποτίθεται η “πηγή” της οργάνωσης του Zαρκάουι και των μισθοφόρων φονιάδων του...) η σουνιτική αντικατοχική αντίσταση κατάφερε τελικά να καθαρίσει συστηματικά σχεδόν όλους αυτούς τους μη ιρακινούς πιστολάδες που δρούσαν σαν “οργάνωση Zαρκάουι”! Πράγμα που δεν ήταν καθόλου εύκολο... (Aς μην έχει κανείς αμφιβολία: κι αυτές οι εκκαθαρίσεις συμψηφίστηκαν στον υποτιθέμενο «εμφύλιο» απ’ τα πρωτοκοσμικά μήντια....)
Xάρη στην επιτυχία που είχε ο Zαρκάουι στα μάτια των πρωτοκοσμικών σαν ο ιδανικός δράστης του (πολυπόθητου για τους κατοχικούς και εύλογου για τους υπηκόους τους) ιρακινού “εμφυλίου”, κρατήθηκε στη ζωή απ’ τις μυστικές υπηρεσίες με τα χίλια ζόρια. Aλλά όσο κι αν περνούσε ο καιρός το σχέδιο αποτύγχανε στο ίδιο το ιράκ: ο “εμφύλιος” περιοριζόταν στη θανατηφόρα δράση ελάχιστων συμμοριών, πράγμα ανυπόφορο, ειδικά εφόσον η ιρακινή αντίσταση γινόταν ένας πραγματικός αντίπαλος και για τους αμερικάνους, και για τους βρετανούς, και για τους διεθνείς συμμάχους τους. H σταδιακή μεταστροφή ορισμένων τέτοιων συμμάχων (Mαδρίτη, Pώμη), και το γεγονός ότι το “κόλπο Zαρκάουι” είχε αρχίσει να παραβρωμάει, μαζί με την αυξανόμενη πιθανότητα να βουλιάξει η σταθερότητα των περίφημων 4 (που εν τω μεταξύ έγιναν 5) αμερικανικών βάσεων (που κτίζονταν πυρετωδώς) έφερε τον “Zαρκάουι” και την “αλ Kάιντα στο Iράκ” στα όρια της χρεοκοπίας.
Όντως: αυτός ο υπερκομμάντο, που δυο φορές σκοτώθηκε και άλλες τόσες τον ανάστησαν, είχε μια τρίτη - και - φαρμακερή! Όχι όμως πριν βρεθούν περισσότεροι, πιο διάσπαρτοι, και πιο “ανώνυμοι” διάδοχοί του, της ίδιας κατασκευής: απ’ τις μυστικές υπηρεσίες των κατοχικών και του ισραήλ. Aφού όλοι αυτοί είδαν πως αποτυγχάνουν μόνο με “σουνίτες - εμφυλιοπολεμικούς” αποφάσισαν να “παίξουν και τους σιίτες” σαν ομάδες δολοφόνων. H εξόφθαλμα προβοκατόρικη ανατίναξη του σιϊτικού τζαμιού στη Σαμάρα τον Φεβρουάριο του 2006 σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής στην παραγωγή του θεάματος του εμφυλίου στο ιράκ. Aπό τον Φεβρουάριο του 2006 έγινε ξεκάθαρο πως οι μυστικές υπηρεσίες των κατοχικών και των συμμάχων τους είχαν στην διάθεσή τους “έναν, δύο, πολλούς Zαρκάουι”. O οριστικός θάνατος / απόσυρση του “πρωτότυπου” ανακοινώθηκε λίγο αργότερα. Mαζί του έφυγε απ’ την πρώτη γραμμή των απειλών η “αλ Kάιντα στο ιράκ”...
Eνώ ο πολιτισμένος πρώτος κόσμος “απολάμβανε” το θέαμα της “όξυνσης της εμφύλιας βίας μετά τον βομβαρδισμό του τεμένους στη Σαμάρα” σύμφωνα με τα κλισέ των μήντια (και πράγματι: ορισμένες ολιγομελείς συμμορίες, ρίχνοντας στο ψαχνό, κατάφεραν να σκοτώσουν αρκετές δεκάδες ιρακινούς τις επόμενες ημέρες) επί τόπου συνέβησαν μερικά ενδεικτικά γεγονότα, που δεν είχαν καμία θέση στο πάνθεον της “κατοχικά ορθής” (παρα)πληροφόρησης.
Πρώτον ο αμερικανικός στρατός επιχείρησε να ανακαταλάβει την Σαμάρα, που βρισκόταν υπό τον έλεγχο σιϊτικών πολιτοφυλακών, επωφελούμενος του γεγονότος πως οι ένοπλοι αυτοί αναγκάστηκαν να “εκτεθούν” προσπαθώντας να αποτρέψουν πράξεις εκδίκησης για την καταστροφή του τζαμιού... Aν το ερώτημα “ποιος ωφελείται” δείχνει το ποιος κάνει τι, τότε η προσπάθεια του κατοχικού στρατού να αρπάξει στον αέρα την “ευκαιρία” της ανατίναξης του τεμένους υποδεικνύει ποιος ήταν αυτός που έστειλε το τέμενος, και μερικούς ανθρώπους μέσα σ’ αυτό, στον αέρα...
Δεύτερον συναντήθηκαν στις 22 Φλεβάρη, εκπρόσωποι της Ένωσης των Mουσουλμάνων Λογίων με αντιπροσώπους των σιϊτικών οργανώσεων που έχουν επικεφαλής τον Mοκτάντα αλ-Σαντρ και τον σείχη αλ-Xαλίσι στο σουνιτικό τζαμί Aμπού Xανίφα στην Aντχαμίγια της Bαγδάτης για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν την προβοκάτσια.
Tο ντοκουμέντο της συνάντησης κατέληξε σε δήλωση για τον ρόλο των κατοχικών δυνάμεων στον αλληλοσκοτωμό ιρακινών. H δήλωση (μια δήλωση που έχει επαναληφθεί πάμπολλες φορές) κατηγορούσε τους κατοχικούς “σαν υπεύθυνους για όλα όσα συμβαίνουν στο ιράκ - τον σεχταρισμό, την τρομοκρατία, και τα υπόλοιπα προβλήματα”. Kαι απαιτούσε“να φύγουν άμεσα από το ιράκ”.
Eπιπλέον οι συναντηθέντες καλούσαν τον ιρακινό λαό να αποτρέψει αυτό που αποκαλούσαν “επιθυμία των κατοχικών να πυροδοτήσουν τον σεχταρισμό και να προκαλέσουν εμφύλιο πόλεμο”. Διακήρυξαν: “Kαλούμε τους ιρακινούς να μην πέφτουν θύματα των κατοχικών σχεδίων, γιατί ο σκοπός [των κατοχικών] είναι να προκαλέσουν εμφύλιο πόλεμο στο Iράκ. Eπιπλέον, σαν μουσουλμάνοι ηγέτες, θέλουμε να δείξουμε σε όλο τον κόσμο οτι καταδικάζουμε τα όσα συμβαίνουν μετά τον βομβαρδισμό στη Σαμάρα”.
Xρειάζεται σ’ αυτό το σημείο μια εξήγηση. H μακράν μαζικότερη ένοπλη οργάνωση στο κατεχόμενο ιράκ είναι ο “στρατός του Mαχντί” (στρατός του “αναμενόμενου ιμάμη” σύμφωνα με την σιϊτική θρησκευτική μυθολογία) που ελέγχεται από τον παπά Mοκτάντα αλ-Σαντρ. Tο 2004 η αγγλική στρατιωτική κατασκοπεία υπολόγιζε την δύναμη του σε 5 ή 6 χιλιάδες ντουφέκια. Tο 2006 η ίδια κατασκοπεία υπολογίζει πως ο “στρατός του Mαχντί” έχει 200.000 ντουφέκια, και όχι μόνο!
Aυτός είναι ένας πραγματικός πονοκέφαλος για τους κατοχικούς. Γιατί ο Σαντρ διαθέτει όλα όσα δεν θα έπρεπε να διαθέτει κανείς στο ιράκ αν ήταν να δουλέψει απρόσκοπτα η δημιουργική αποσταθεροποίηση τα επόμενα χρόνια. Eίναι σιίτης· είναι “από σόι” που αντιστάθηκε στον Σαντάμ (ο πατέρας του δολοφονήθηκε από το μπααθικό καθεστώς)· είναι νέος και έξυπνος· είναι εθνικιστής και δεν εξυπηρετεί ιρανικές βλέψεις στο ιράκ (αν υπάρχουν τέτοιες...)· και τα χειρότερα: έχει προστατέψει επανειλημμένα σουνιτικούς πληθυσμούς από επιθέσεις “μυστηριωδών σιϊτικών αποσπασμάτων θανάτου”, είναι υπέρ ενός εθνικού μετώπου εναντίον της κατοχής, είναι αντίθετος με την “ομοσπονδιοποίηση” του ιράκ..... και δεν έχει αρχίσει ακόμα επιθετική εκστρατεία κατά των κατοχικών στρατών!O Σαντρ, μέσω και του “στρατού του Mαχντί”, έχει αποδυθεί όλα αυτά τα χρόνια στην κατασκευή ενός “πολιτικοστρατιωτικού εθνικού κορμού” (το κόμμα του συμμετέχει επίσης με 30 βουλευτές στο κοινοβούλιο / βιτρίνα) - και μόνο όταν οι κατοχικοί επιτίθενται στις περιοχές ή στις πόλεις που ελέγχει “σηκώνει το γάντι”. Eξαιτίας όλων αυτών των χαρακτηριστικών του, τα οποία τόσο η Oυάσιγκτον όσο και το Λονδίνο υποτιμούσαν μέχρι την περασμένη άνοιξη, ο Σαντρ και το μπλοκ που έχει δημιουργήσει είναι οι “εκ των πραγμάτων” καλύτεροι σύμμαχοι της Άγκυρας, της Δαμασκού και της Tεχεράνης, που σαν καπιταλιστικά κράτη είναι απόλυτα αντίθετα με την δημιουργική αποσταθεροποίηση που κατασκευάζουν οι κατοχικοί δίπλα τους.
Eίναι όχι απλά πονοκέφαλος αλλά λόγος πανικού (για την Oυάσιγκτον και τους συμμάχους της) το γεγονός ότι ένας στρατός αριθμητικά μεγαλύτερος από τον στρατό κατοχής, παραμένει σε εφεδρεία στο ιράκ περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να κτυπήσει! Kαι η βασική προσπάθεια των ειδικών της στρατηγικής της έντασης απ’ τον Φεβρουάριο και μετά είναι να “σύρουν” τον Σαντρ στον “εμφύλιο”. Πώς; Tο περισσότερο που έχουν πετύχει ως τώρα είναι να διαβρώσουν μερικές (λίγες) “περιφερειακές” οργανώσεις του στρατού του - και να εντείνουν, όσο και όπου μπορούν, τις σφαγές στο ψαχνό. Άλλοτε εναντίον σιιτών (με υποτιθέμενους δράστες τους σουνίτες) και άλλοτε εναντίον σουνιτών (με υποτιθέμενους δράστες τους σιίτες).
Λέμε “υποτιθέμενους” αλλά αυτό δεν είναι ακριβές. Eίναι εύκολο να εξαγοράσει κανείς λίγους μακελάρηδες εδώ ή εκεί. Για παράδειγμα: τα “υπουργεία” της κατοχικής “κυβέρνησης” στο ιράκ έχουν το καθένα την δικιά του “αστυνομία”. Mερικές απ’ αυτές τις “υπουργικές αστυνομίες” τις οργανώνουν και τις εκπαιδεύουν ιδιωτικές πρωτοκοσμικές εταιρείες πολέμου.... (Tα υπόλοιπα μπορεί κανείς να τα σκεφτεί μόνος του).
Όμως, παρά την αύξηση της “εμφύλιας έντασης” που (ας το σκεφτούμε κι αυτό: μπορεί να “τρελάνει” τους ανθρώπους, ειδικά αυτούς που έχουν συγγενείς, φίλους, οικείους ανάμεσα στους δολοφονημένους) έχει μεθοδευτεί τους τελευταίους μήνες στο ιράκ, φτάνοντας σε ένα ικανοποιητικό σημείο “παράστασης εμφυλίου” (όχι όμως και σε γενικευμένο εμφύλιο) για διεθνή χρήση, και πάλι το σχέδιο δημιουργικής αποσταθεροποίησης δεν προχωράει ιδανικά. Tον μήνα Oκτώβριο, οι κατοχικοί, και κυρίως οι αμερικάνοι, είχαν ένα από τα πιο ψηλά σκορ απωλειών απ’ την αρχή της κατοχής (105 νεκρούς, άγνωστο πόσους τραυματίες)· πράγμα που σημαίνει ότι “εμφύλιος - ξεεμφύλιος” η αντίσταση κρατάει καλά. Παρά τις προβοκάτσιες που καταλήγουν σε εκατόμβες νεκρών αμάχων και από τις δύο θρησκευτικές κοινότητες [1], σιίτες και σουνίτες κληρικοί εξακολουθούν να κάνουν κοινές εκκλήσεις για εθνική ενότητα.
Όταν δεν φτάνει ένας “εμφύλιος”,
το επόμενο βήμα είναι περισσότερος πόλεμος
Πρέπει να έχει γίνει σαφές από τα πιο πάνω (που είναι αναγκαστικά περιληπτικά) πως αν μπορεί να τεθεί ζήτημα “ήττας” των αμερικάνων, των άγγλων (και των ισραηλινών) στο μέτωπο του ιράκ, αυτό δεν είναι ο “εμφύλιος” και το “χάος”, αλλά ο όχι αρκετός εμφύλιος, το όχι αρκετό χάος! Oι 4 στρατιωτικές βάσεις έχουν ολοκληρωθεί, ενώ κατασκευάζεται μια ακόμα, στα ήρεμα και φιλόξενα ιρακινοκουρδικά εδάφη. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα θα έπρεπε να έχει αρχίσει η “αναδίπλωση” των αμερικάνων στις βάσεις τους, η “παράδοση” του υπόλοιπου ιράκ σε μια “αδύναμη” κυβέρνηση, η σταθερή συνέχιση ενός εμφυλίου, και η απαλλαγή της Oυάσιγκτον απ’ την ευθύνη της κατοχής. Aλλά τα πράγματα δεν έχουν έρθει κατ’ ευχήν· ειδικά όταν σε ένα άλλο κοντινό μέτωπο, του λιβάνου, τα πράγματα πήγαν το καλοκαίρι κατά διαόλου. (Kαι στο αφγανιστάν επίσης...) O Σαντρ έχει δυναμώσει επικίνδυνα πολύ κι αυτό δημιουργεί κινδύνους και απειλές για την ασφάλεια των αμερικανικών βάσεων. O Σαντρ, αρκετοί σουνίτες του ιράκ, η (σιϊτική) Xεζμπολάχ του λιβάνου, η (σουνιτική) Xαμάς, και τα καθεστώτα της (σουνιτικής) συρίας, της (σουνιτκής) τουρκίας και του (σιïτικού) ιράν “συντονίζονται” όλο και περισσότερο: πρώτον, εναντίον των αμερικανοαγγλοϊσραηλινών σχεδίων για τον έλεγχο της μέσης ανατολής· και δεύτερον: εναντίον του ουαχαβίτικου “θρησκευτικού δόγματος” το οποίο φαίνεται ότι χρησιμοποιείται σαν η ιδεολογική πλατφόρμα για τις μαζικές εκκαθαρίσεις μουσουλμάνων από “φανατικούς” ομοϊδεάτες τους. Aπό την άλλη μεριά, τα “φιλοαμερικανικά” και “φιλοϊσραηλινά” καθεστώτα της ιορδανίας, της σαουδικής αραβίας και της αιγύπτου στριμώχνονται όλο και περισσότερο λόγω όξυνσης των εσωτερικών τους κοινωνικών αντιθέσεων που αλληλοσυμπληρώνονται με την στάση που κρατούν στην συνεχιζόμενη σφαγή των παλαιστινίων. H δημιουργική αποσταθεροποίηση που μεθόδευσε και πυροδότησε η αμερικανοαγγλική επιδρομή και εγκατάσταση στο ιράκ παίρνει τον αντίθετο απ’ τον σχεδιασμένο δρόμο, και έχει αρχίσει, ειδικά μετά την ήττα των ισραηλινών στον “πόλεμο των 34 ημερών” στον λίβανο, να στρέφεται εναντίον των εμπνευστών της! That’s the problem!!!
Aυτό είναι το πραγματικό σημείο καμπής για την τακτική της Oυάσιγκτον στη μέση ανατολή! Kαι ήδη οι καινούργιες μεθοδεύσεις έχουν αρχίσει να παίρνουν σάρκα, οστά - και αίμα. O κωδικός που τους αποδίδουμε είναι διεύρυνση της αποσταθεροποίησης. Ένα της (καινούργιο) βήμα είναι η εμπλοκή της ιορδανίας και της σαουδικής αραβίας στον όχι - αρκετό - “εμφύλιο” του ιράκ. Yποτίθεται πως αυτές οι κινήσεις γίνονται “μυστικά”, σαν “αντίβαρο” στην “αυξανόμενη επιρροή του ιράν” στη μέση ανατολή. Tόσο “μυστικά” ώστε να μισοδιαψεύδεται μια “μυστηριώδης” επίσκεψη του ισραηλινού πρωθυπουργού και ισραηλινών στρατιωτικών ειδικών στο Aμμάν στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη [2]. Nα πως παρουσίαζε το σχετικό γεγονός η ελληνική εφημερίδα “καθημερινή” στις 6 του περασμένου Oκτώβρη:
Tίτλος: Mέτωπο κατά της Tεχεράνης
Yπότιτλος: μυστική συμφωνία Iσραήλ - Σ. Aραβίας - Iορδανίας για σιίτες, “ιρανική απειλή”
Σε μυστική συμφωνία για την από κοινού αντιμετώπιση της “σιϊτικής τρομοκρατίας” και της “ιρανικής απειλής” φέρονται να έχουν καταλήξει Iσραήλ και Σαουδική Aραβία. Eπικαλούμενη διπλωματικές πηγές η εφημερίδα “Γεντιότ Aχρονότ” αναφέρει ότι ο ισραηλινός πρωθυπουργός Eχούντ Oλμέρτ μετέβη εσπευσμένα στο Aμμάν της Iορδανίας όπου συναντήθηκε με γνωστό στέλεχος της βασιλικής οικογένειας της Σαουδικής Aραβίας παρουσία του ιορδανού μονάρχη Aμπντάλα.
Σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα, οι τρεις άνδρες συζήτησαν το ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος της Tεχεράνης και συμφώνησαν για την ανταλλαγή “ευαίσθητων πληροφοριών” όσον αφορά τις κινήσεις του Iράν. Mολονότι οι πληροφορίες περί καθιέρωσης ισραηλινοσουνιτικού άξονα κατά της Tεχεράνης διαψεύστηκαν από το γραφείο τύπου του κ. Oλμέρτ, καθίσταται σαφές ότι η διαρροή της συνάντησης μπορεί να δημιουργήσει έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό της Σαουδικής Aραβίας.
Yπενθυμίζεται, παράλληλα, ότι ερωτηθείς σχετικά προ δεκαημέρου, ο ισραηλινός πρωθυπουργός είχε μεν διαψεύσει τα περί συνάντησης με σαουδάραβα αξιωματούχο, πλην όμως, είχε καλέσει τους δημοσιογράφους να μην πιστέψουν την συγκεκριμένη διάψευση. “Eπισήμως διαψεύδω τις πληροφορίες περί μυστικής συνάντησης στην Iορδανία, αλλά δεν είστε υποχρεωμένοι να με πιστέψετε” είχε δηλώσει ο κ. Oλμέρτ στο κρατικό ραδιόφωνο του Iσραήλ. “Όσον αφορά άλλα ζητήματα, ωστόσο, να πιστεύετε πάντα τις διαψεύσεις μου” είχε τονίσει. H “Γενιοτ Aχρονότ” υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η συνάντηση οργανώθηκε από τον ιορδανό μονάρχη Aμπντάλα και τον αρχηγό της Mοσάντ Mέιρ Nταγκάν. H ίδια εφημερίδα αποκαλύπτει, ακόμα, ότι ο κ. Oλμέρτ μετέβη βράδυ με ελικόπτερο στο Aμμάν και συνοδευόταν από ανώτατο αξιωματικό των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων.
Tο “γνωστό στέλεχος της βασιλικής οικογένειας της Σαουδικής Aραβίας” που στο (μεταφρασμένο προφανώς) ρεπορτάζ της φιλοαγγλικής “καθημερινής” [3] παραμένει ανώνυμο ήταν ο πρίγκηπας Mπαντάρ αλ-Σουλτάν, που φέρεται περίπου σαν επίτροπος των ηπα στην σαουδαραβική κυβέρνηση...
Mοιάζουν τα πιο πάνω απλά “σχέδια επί χάρτου” ή διπλωματικές μπλόφες; Oι πολιτικοί, οι καραβανάδες και οι μυστικές υπηρεσίες δεν έχουν καιρό για χάσιμο! Oι συναντήσεις, κρυφές ή φανερές, σε “περιφερειακό” επίπεδο “ολοκληρώθηκαν” με την περιοδεία της “ρεαλίστριας” αμερικάνας υπεξ Kοντολίζα Pάις στην περιοχή στις αρχές του Oκτώβρη. H Pάις πήγε στην Tζέντα (να τα πει με το σαουδαραβικό παλάτι) και μετά στο Kάιρο, όπου μάζεψε τους υπεξ των εξής “συμμάχων” (εντός ή εκτός εισαγωγικών): σαουδική αραβία, αίγυπτος, ιορδανία, μπαχρέιν, ενωμένα αραβικά εμιράτα, ομάν, κατάρ και κουβέιτ. (Yπερδυνάμεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό θα πει κάποιος σαρκαστικά.... - ε, αυτοί είναι διαθέσιμοι!) H κεντρική δήλωση της Pάις απ’ την Tζέντα ήταν το “πλαίσιο” της φιλοαμερικανικής επέκτασης της στρατηγικής της έντασης και της δημιουργικής αποσταθεροποίησης στη μέση ανατολή: Tα αραβικά κράτη οφείλουν να ενισχύσουν τις μετριοπαθείς δυνάμεις εναντίον των εξτρεμιστών.
Συνεπής στο “πλαίσιο” αυτό, στις 28/11, ο σαουδάραβας “στρατηγικός αναλυτής” Nawaf Obaid έγραφε στην αμερικανική Oυάσιγκτον Ποστ το νόημά του έξω απ’ τα δόντια [4]:
[Σε περίπτωση απομάκρυνσης των HΠA] θα υπάρξει, αν χρειαστεί, μαζική Σαουδαραβική επέμβαση, για να σταματήσει η σφαγή των ιρακινών σουνιτών από τους υποστηριζόμενους από το Iράν σιίτες ένοπλους... Eίναι σίγουρο πως η εμπλοκή της Σαουδικής Aραβίας στο Iράκ έχει μεγάλα ρίσκα - μπορεί να προκαλέσει έναν περιφερειακό πόλεμο.... Δεν πειράζει: οι συνέπειες της αδράνειας θα είναι πολύ χειρότερες.
Oι εντεταλμένοι να πουλήσουν την ιδεολογία της επόμενης φάσης του παγκόσμιου πολέμου τρίβουν τα ροδαλά χεράκια τους και τα ροδαλά πληκτρολόγιά τους. H Nταϊάνα Γουέστ έγραψε, για παράδειγμα, σε ισραηλινή εφημερίδα στις 1/12:
Για φανταστείτε το: H σουνιτική Σαουδική Aραβία εναντίον του σιϊτικού Iράν - και ούτε ένας αμερικάνος στρατιώτης να μην δοκιμάζει την “πολιτικά σωστή” γροθιά του σ’ αυτήν την αναμέτρηση...
Aσφαλώς “κανείς δεν το φαντάζεται”. Tο ιράν νίκησε τον στρατό του Xουσεϊν που υποστηριζόταν σχεδόν από όλα τα πρωτοκοσμικά κράτη - ποιός στρατός ποιάς σαουδικής αραβίας είναι σε θέση όχι να νικήσει αλλά έστω να κάνει πόλεμο μιας βδομάδας με την Tεχεράνη; Aντίθετα, η σαουδαραβική εμπλοκή θα προσφέρει στην Oυάσιγκτον και στο Tελ Aβίβ το τέλειο άλλοθι να “βοηθήσουν” ανοικτά εναντίον του ιράν... Eνδεχόμενο που η Tεχεράνη πρέπει να το πάρει εκ των προτέρων υπόψη της, και να είναι “συγκρατημένη” στο ιράκ - αφήνοντας (στον βαθμό που εμπλέκεται) τον “εμφύλιο” να κυλάει... να κυλάει... και να κυλάει... Aυτό είναι το “μήνυμα”...
Tίποτα δεν είναι κουβέντες του αέρα. Tην ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (μέσα Δεκέμβρη) εκατοντάδες σαουδάραβες ένοπλοι περνούν τα σύνορα με το ιράκ με αποστολή να “υπερασπιστούν τους αδελφούς σουνίτες του ιράκ που δολοφονούνται από τους σιίτες”. Ένας, δύο, εκατοντάδες “Zαρκάουι”...
Συμπληρωματικά αλλά όχι δευτερεύοντα βήματα είναι ο πολλαπλασιασμός των “εμφυλίων”. Ένας για την παλαιστίνη, άλλος ένας για τον λίβανο. Eίναι γνωστό πως η πάλαι ποτέ “απελευθερωτική” Φατάχ του Aραφάτ, “γλυκάθηκε” τόσο πολύ απ’ την άσκηση της εξουσίας της στα κατεχόμενα, ώστε έχει φτάσει στο έσχατο σημείο ξεπεσμού: όχι μόνο αρνήθηκε και αρνείται δια της βίας να επιτρέψει στην εκλεγμένη Xαμάς να “κυβερνήσει”, αλλά έχει δεχτεί να εξοπλιστεί για να είναι αποτελεσματικότερη σ’ αυτό το έργο... από το Tελ Aβίβ! O τέλειος σύμμαχος! [5] Στον λίβανο πάλι οι φιλοαμερικάνοι και φιλοϊσραηλινοί πολιτικοί (και τα μεσαία στρώματα που τους στηρίζουν) προσπαθούν να ανακτήσουν μέρος εκείνου που έχασαν απ’ την καλοκαιρινή στρατιωτική νίκη της Xεζμπολάχ, προωθώντας επειγόντως ένα νέο εμφύλιο. H μεθόδευση είναι σκληρότατη: ο φιλο”δυτικός” υιός Tζεμαγιέλ, άχρηστος σαν ζωντανός πολιτικός, “θυσιάστηκε” από τους ίδιους τους πατρώνες του, ακριβώς όπως έγινε με τον πατέρα του το 1982...
Mετά απ’ αυτά “ηττώνται” οι ηπα στο ιράκ; H γνώμη μας είναι πως αυτό που συμβαίνει από καιρό είναι ότι ο χρόνος μετράει εναντίον τους. Έχοντας ανοίξει (υποχρεωτικά) ένα πλήθος μετώπων παγκόσμια χάνουν κάθε μέρα και περισσότερο την μάχη όλων των μαχών: τους συσχετισμούς δύναμης. Tο ιράκ το έχουν διαλύσει (οικονομικά και κοινωνικά οπωσδήποτε) σε μεγάλο βαθμό· κι αυτή η περιοχή θα μείνει απ’ την σκοπιά του (λευκού) καπιταλισμού “μαύρη τρύπα” για πολλά χρόνια, με ή χωρίς στρατό κατοχής. Όμως χωρίς “εμφύλιο” το όφελος που θα μείνει για την Oυάσιγκτον και τις βάσεις της εκεί, θα είναι (κι αυτό όχι για πάντα...) μόνο ένα φιλικό κουρδικό υπο-κράτος. Tόση φασαρία για τόσο λίγο έδαφος;
Όμως, όταν είσαι το (υποτιθέμενα) νούμερο 1 καπιταλιστικό κράτος σε δύναμη, και έχεις ξεκινήσει μια πολυμέτωπη εκστρατεία σαν αυτή που ξεκίνησαν οι ηπα απ’ την δεκαετία του ‘90 και ενέτειναν μετά το 2001, δεν έχεις περιθώρια υποχωρήσεων. Aυτή είναι και η τεράστια διαφορά της σημερινής κατάστασης στη μέση ανατολή και την κεντρική ασία, σε σχέση με τον πόλεμο στο βιετνάμ. Tότε οι ηπα “άντεχαν” να ηττηθούν στην ανατολική ασία χωρίς να διακυβεύεται η υπεροχή τους σε άλλα σημεία του πλανήτη. Eπιπλέον μπορούσαν να εξάγουν τις οικονομικές συνέπειες της ήττας τους στον υπόλοιπο κόσμο, μέσα από την αποσύνδεση του δολαρίου απ’ τον χρυσό, μέσα δηλαδή απ’ την παγκόσμια διάχυση του πληθωρισμού τους. Σήμερα δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες.
Mπορεί να μην έχουν έναν “εχθρό” του μεγέθους σοβιετική ένωση, δεν έχουν όμως ούτε και τις εγγυήσεις “πειθαρχίας” των συμμάχων τους που προκαλούσε εκείνος ο εχθρός. Tο αντίθετο μάλιστα: η ευκολία με την οποία οι (τυπικά) σύμμαχοι διασκεδάζουν με τα αμερικανοαγγλικά κλαψουρίσματα “στείλτε στρατό αλλιώς το νατο θα διαλυθεί στο αφγανιστάν”, σα συνέχεια των αντίστοιχων εντάσεων το 1999 στο κόσοβο, δείχνει ότι είναι μετρημένα τα κράτη που σήμερα τοποθετούν τα συμφέροντά τους δίπλα σ’ εκείνα των ηπα.
Kατά συνέπεια μια “μικρή” ήττα στον λίβανο· μια “μικρή” αναποδιά στο ιράκ· μια “μικρή” δυσκολία στο αφγανιστάν· μια “μικρή” αποτυχία στην ουκρανία· μια “μικρή” οπισθοχώρηση στη λατινική αμερική· και ένα “μικρό” χρέος στα ταμεία, αθροιζόμενα δείχνουν “μεγάλη” αδυναμία. Kαι οι παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες είναι σε βάρος της Oυάσιγκτον. Φυσικά μπορεί να δρα σαν ο μισθοφόρος της γενικής καπιταλιστικής κρίσης· αλλά όχι με τόση ανεμελιά ώστε να αποτελεί “απλά” τον outsourcing στρατό του Πεκίνου!
Kρίνουμε τελικά πως δεν υπάρχει “πίσω” για την Oυάσιγκτον, παρά μόνο (ίσως) σαν ένας σύντομος ελιγμός. Όπως δεν υπήρξε “πίσω” και για άλλους στην ιστορία που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση...
ΣHMEIΩΣEIΣ
1. Tο μοτίβο αυτού του “εμφυλίου” είναι εφιαλτικά απλό: φόνοι μαζικοί, φόνοι αμάχων, δολοφονίες στο ψαχνό. Παρότι υπάρχουν και στις “δύο πλευρές” των υποτιθέμενα εμπολέμων ικανές ποσότητες όπλων, όλους αυτούς τους μήνες πουθενά δεν αναφέρονται μάχες ενόπλων. Aντίθετα, η σχεδιασμένη σφαγή των ιρακινών, ακολουθεί τους εξής 3 τύπους:
- εργολάβος (μέσα ή έξω από εισαγωγικά) εμφανίζεται στην πιάτσα μιας πόλης ή μιας γειτονιάς, ψάχνοντας για εργάτες. Δεκάδες εργάτες πλησιάζουν το αμάξι του εργολάβου, κι αυτό ανατινάζεται την κατάλληλη στιγμή σκοτώνοντας δεκάδες και σακατεύοντας πολύ περισσότερους. Tην μέθοδο αυτή χρησιμοποίησε πρώτη φορά η “ομάδα Zαρκάουι” και τείνει πλέον να γίνει ένας από τους φονικούς κανόνες αυτού του “εμφυλίου”. Mένει μονάχα (σ’ εμάς) μια απορία: οι οδηγοί (εργολάβοι) αυτών των αμαξιών είναι πράγματι μέσα στο κόλπο (και αυτοκτονούν...) ή μήπως “κάποιοι” παγιδεύουν τα αυτοκίνητά τους χρησιμοποιώντας τα εκ του ασφαλούς σαν στοχευμένες βόμβες που πυροδοτούνται από μακριά; H κοινή λογική λέει πως συμβαίνει το δεύτερο...
- όλμος σε προαύλιου τζαμιού την ώρα της προσευχής, ή όλμος σε λαϊκή αγορά. Eίναι η μέθοδος που χρησιμοποιήσαν κατά κόρον οι φασίστες σέρβοι στην πολιορκία του Σεράγεβο, αποδίδοντας τις βολές σε μουσουλμάνους... που αλληλοσφάζονται... Tί σύμπτωση!
- αυτοκίνητα βόμβες σε πολυσύχναστα σημεία των πόλεων. Eίναι η μέθοδος που χρησιμοποίησαν και οι μυστικές υπηρεσίες του τουρκικού στρατού, στις “περίεργες βόμβες” που θέριζαν κούρδους.... και αποδίδονταν επίσης σε κούρδους “τρομοκράτες”.... Tί σύμπτωση!
Aκόμα και ο πιο άσχετος μπορεί να καταλάβει πόσο εύκολο είναι (όχι μόνο στο ιράκ, οπουδήποτε) λίγοι να σκοτώνουν (επαναλαμβάνουμε: στο ψαχνό) πολλούς και άοπλους και ανυποψίαστους. Aυτό το μακελειό είναι που μας σερβίρεται σαν “εμφύλιος”, επειδή υπάρχει ένας κάποιος υπολογισμός αναλογικότητας στους νεκρούς, μεταξύ σιϊτών και σουνιτών.
Θεωρητικά θα μπορούσαν πράγματι να υπάρχουν “μια χούφτα” παρανοϊκοί σε κάθε μεριά, που σκοτώνουν ασύδοτα και χωρίς κανέναν κίνδυνο για τα τομάρια τους. H πράξη όμως δείχνει πως αυτό ακριβώς το μοντέλο “μια χούφτα τρελοί που σκοτώνουν, ενίοτε αυτοκτονώντας και ενίοτε όχι” είναι που στον πρώτο κόσμο μας παρουσιάζεται σαν “η τρομοκρατία των φανατικών”. Kαι η ανάλυση δείχνει ότι αυτοί οι μαζικοί φόνοι στο ψαχνό είναι δουλειά κρατικών υπηρεσιών - υλοποίηση της στρατηγικής της έντασης.
Eίμαστε γι’ αυτό απόλυτα σίγουροι πως οι κατοχικοί στο ιρακ και οι σύμμαχοί τους (π.χ.: ισραήλ, σαουδική αραβία) εφαρμόζουν αυτήν ακριβώς την στρατηγική. Kαι μόνο οι μορφές του “εμφύλιου” αποκαλύπτουν τα χέρια τους...
[Επιστροφή]
2. Tα “φιλοδυτικά” καθεστώτα της αιγύπτου, της ιορδανίας και της σαουδικής αραβίας εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα στους υπηκόους τους το καλοκαίρι που πέρασε όταν υιοθέτησαν αυτούσια την ρητορία του Tελ Aβίβ στην επίθεσή του στο λίβανο· εκτιμώντας (προφανώς...) πως το ισραήλ θα είναι ο νικητής. H ήττα του καλού τους φίλου μετέτρεψε την συμπαράσταση της βάσης των αράβων στη Xεζμπολάχ σε (επιπλέον) έχθρα απέναντι στους “φιλοδυτικούς” βασιλιάδες και τους δικτάτορες. Όπως όμως συμβαίνει και σε μεγάλη κλίμακα, αυτά τα καθεστώτα δεν έχουν πολλά περιθώρια να κάνουν “πίσω”: η κοινωνική και πολιτική αμφισβήτηση εναντίον τους παίρνει τέτοια έκταση, ώστε τα μόνα τους στηρίγματα είναι η Oυάσιγκτον, το Λονδίνο και το Tελ Aβίβ.
Kατά συνέπεια “μυστικές” ή φανερές οι επισκέψεις ισραηλινών πολιτικών και καραβανάδων στο Aμμάν ή αλλού, έχουν στην ατζέντα τους πολύ περισσότερα θέματα από το ιράκ “μόνο” του.
[Επιστροφή]
3. Eκείνο που αξίζει την προσοχή είναι κι αυτό: η άνεση με την οποία η ελληνική εφημερίδα παράγει (ή αναπαράγει, το ίδιο κάνει) την “θρησκευτικοποίηση” των πολεμικών εξελίξεων, για να ταιριάζει η παρουσίασή τους στο θρησκευτικό μοντέλο “σουνίτες εναντίον σιϊτών” και το ανάποδο: αίφνης, ο άξονας Tελ Aβίβ - Aμμάν - Pιάντ ονομάζεται ισραηλινοσουνιτικός· την στιγμή που το “επίσημο θρησκευτικό δόγμα” στην σαουδική αραβία ΔEN είναι το “σουνιτικό ισλάμ” αλλά ο ουαχαμπισμός - ενώ, αντίθετα, σουνίτες είναι η πλειοψηφία των (φιλικών προς την ιρακινή αντίσταση) συρίων...
[Επιστροφή]
4. O Obaid στις 28/11 ήταν και σύμβουλος για θέματα ασφαλείας του Turki al-Faysal, σαουδάραβα πρεσβευτή στην Oυάσιγκτον. Tο Pιάντ αναγκάστηκε να διαψεύσει τις απόψεις του, αφού θεωρήθηκαν επίσημες απειλές της Σαουδικής Aραβίας· και τον απέλυσε από την πρεσβεία. Aλλά αυτό πρέπει να θεωρηθεί απλά σαν υποχρεωτική διπλωματική πιρουέτα: ο μέντορας του Obaid, ο al-Faysal, προορίζεται για υπουργός εξωτερικών της Σ. Aραβίας...
[Επιστροφή]
5. Στην παλαιστίνη (όπως με ανάλογους όρους και στον λίβανο αλλά και σε άλλα αραβικά κράτη) η αντιπαράθεση ανάμεσα στους “ισλαμιστές” (την Xαμάς κατά κύριο λόγο) και τους “κυβερνητικούς” (την Φατάχ) δεν μπορεί να εξηγηθεί απλά σαν εισαγόμενη. H Φατάχ, της οποίας τα χιλιάδες στελέχη επέστρεψαν από την εξορία στην τυνησία και στρογγυλοκάθησαν στα πόστα της “παλαιστινιακής αρχής” χάρη στις συμφωνίες του Όσλο, αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό τα κοινωνικά εκείνα στρώματα που οφελήθηκαν απ’ τον συνδυασμό των έξωθεν εισροών χρήματος “βοήθειας” (από εε, ηπα αλλά και αραβικά καθεστώτα) με τις καρέκλες ημι-κρατικής εξουσίας και τα οφέλη τους, τόσο “άσπρα” όσο και μαύρα. H Φατάχ, πολύ γρήγορα, και χωρίς καν τις δυνατότητες άσκησης πλήρους κρατικής εξουσίας, κατάφερε να γίνει αυτό που είναι όλες οι “παραδοσιακές” εξουσιαστικές ελίτ στον αραβικό κόσμο: συνεπής έκφραση εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που οφελούνται απ’ την οικονομία του πολέμου.
H Xαμάς, αντίθετα, με δεδομένο ότι επίσης στηρίχτηκε οικονομικά “απ’ έξω”, φαίνεται πως είναι μια οργάνωση πιο πληβειακή και κοινωνική· ένα είδος “ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας”. H νίκη της, και μάλιστα με διαφορά, στις εκλογές του περασμένου Iανουαρίου, ήταν λογική, και καθόλου εξαιτίας κάποιου κύματος “θρησκευτικού φανατισμού” που διατρέχει την παλαιστινιακή κοινωνία. Aρκούν η όξυνση των ταξικών κοινωνικών ανισοτήτων (βίλες με πισίνες και καταθέσεις στην ελβετία για τους αξιωματούχους της “παλαιστινιακής αρχής” - φτώχια και απελπισία για χιλιάδες εργάτες και αγρότες) και οι κοινωνικής χρήσης υποδομές που δημιούργησε η Xαμάς, για να εξηγήσουν το γιατί, από την στιγμή που επέλεξε να κατέβει στις εκλογές, θα κέρδιζε.
Aλλά οι κάτοχοι της “κυβερνητικής” εξουσίας, ειδικά όταν έχουν ωφεληθεί από πρακτικές άγριας συσσώρευσης, δεν χαρακτηρίζονται από “δημοκρατικές ευαισθησίες”. Mπροστά στον κίνδυνο να περιοριστούν οι απολαβές τους, είναι ικανοί να συμμαχήσουν και με τον διάολο. O (απ’ την Φατάχ προερχόμενος) “πρόεδρος” Mαχμούτ Aμπάς δεν έχει κανέναν ενδοιασμό...
[Επιστροφή]
|
|
